MISS NOMIN[SF]

ข้อมูลเบื้องต้น

*เนื้อหานี้ ไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ศิลปินเสียหาย เกิดจากความขี้ชิปและโมเมนต์ที่กับตันกีฟทูมีล้วนๆค่ะ*

MISS

Lee Jeno ♥ Na Jaemin

[SF]

ผมลีเจโน่

ผมเป็นหนึ่งในสมาชิกเอ็นซีทียูนิตดรีมที่ได้ฉายา หน้าตาของวง แต่ผมไม่คิดว่าตัวเองหล่อขนาดนั้นหรอกครับ ฮ่าๆๆ //เกาคอเขินๆ

เกือบสองเดือนหลังจากที่พวกเราคัมแบ๊คครั้งล่าสุดช่วงกุมภา ก็ขึ้นเสตจกันแทบจะทุกวัน เรียกได้ว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่พอได้รางวัลมาก็หายเหนื่อยครับ

และตอนนี้ก็เป็นช่วงพักการโปรโมท ผมและเพื่อนๆจึงได้แต่หมกตัวอยู่ในหอ ส่วนวันที่มีเรียนก็แยกย้ายกันไปตามปกติ

มาร์คฮยองหลังจบโปรโมทก็นอนลูกเดียวเลยครับ ไม่แปลกหรอก เพราะเขาเหนื่อยมาก ทั้งขึ้นเสตจดรีม แล้วยังจะต้องขึ้นเสตจ127กับพวกรุ่นพี่แทยง ไหนจะคิดเนื้อแรพในรายการมัธยมแรพเปอร์นั่นอีก

แฮชาน รายนี้ก็ไม่ต่างกับมาร์คฮยองเท่าไร แต่ก็ยังคงแวะมาป่วนพวกเราได้เรื่อยๆ

ส่วนเหรินจวิ้น เฉินเล่อ แล้วก็จีซอง พวกเขาสบายดีครับ ยิ่งเฉินเล่อกับจีซอง อยู่นิ่งๆไม่ค่อยเป็นกัน ต้องหาอะไรเล่นตลอด

พูดถึงแจมินหน่อย พักหลังๆมาผมไม่ค่อยได้เจอเขาเท่าไร เพราะอาการเจ็บหลังของแจมินยังไม่หายไป  ใจจริงๆก็เป็นห่วงนั่นแหละ แต่จะให้พักงานไปเยี่ยมก็คงไม่ได้ แจมินเองก็คงวุ่นอยู่กับการเรียนที่โรงเรียนด้วย

จะว่าไปแล้วก็คิดถึงแฮะ...

ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูว่ามีอะไรอัพเดตบ้าง สไลด์ไปสักพักก็เริ่มเบื่อๆเลยทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มจนหลับไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

เสียงเคาะประตูทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก่อนจะพลิกตัวไปมองนาฬิกาบอกเวลาบ่ายโมงกว่าๆ

ผมค่อยๆลุกไปเปิดประตูห้อง คิดว่าน่าจะเป็นเหรินจวิ้น รูมเมตผมมาตามไปกินข้าวแน่ๆ

“ไง ลี เจโน่”

แต่จริงๆแล้วเป็นแจมินตะหาก...

“นายมาได้ไงอ่ะ” ผมถามพร้อมๆกับสังเกตคนตรงหน้าไปด้วย ใบหน้าเรียวสวยที่ประกอบไปด้วยนัยน์ตาหวาน จมูกเล็ก ปากเป็นกระจับได้รูปนั่นยังคงเหมือนเดิม รวมไปถึงผมที่ยาวปรกลงมาเกือบจะถึงสันจมูกที่ตอนนี้กลายเป็นสีดำตามรรมชาติเพราะไม่ได้ย้อม ถึงแม้ร่างกายจะดูผอมลงไปบ้าง แต่แจมินก็ยังคงดูดี

“นั่งรถมาดิ ฉันก็แค่อยากจะมาเยี่ยมพวกนายทุกคนว่าเป็นยังไงบ้าง” เสียงแหบเสน่ห์ของแจมิน และถ้อยคำที่ดูเหมือนเป็นห่วงนั่นทำให้ผมยิ้มออกมา

“และฉันก็เจอทุกคนหมดแล้ว ยกเว้นนายนี่แหละ นี่รู้มาจากเหรินจวิ้นว่านายอยู่ในห้องเลยมาดู” เจ้าตัวปัดผมหน้าม้าไปข้างๆ ก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงว่าขอเข้าไปในห้องได้รึเปล่า ซึ่งผมก็ผายตัวให้อีกฝ่ายเดินเข้ามา

“...ฉันเผลอหลับไปมั้ง เลยไม่ได้ยินเสียงนาย” ปิดประตูห้องเบาๆ แล้วพาร่างตัวเองไปนั่งข้างๆแจมิน

“เหนื่อยป้ะ เพิ่งจบโปรโมทไปหนิ ฉันซื้อขนมมาฝากพวกนายด้วยนะ แต่จีซองกับเฉินเล่ออาสาจะเป็นคนกินเองหมด ฮ่าๆ” ร่างผอมบางเท้าคางพูด

“อืม เหนื่อยมากกก” ผมลากเสียงยาน แล้วทิ้งตัวลงไปบนตักของแจมิน

“ย่าห์! นายไม่ใช่เด็กแล้วนะ ยังจะมานอนตักฉันอีก”  แจมินบ่น แต่ถึงแบบนั้นผมไม่ลุกหรอก เพราะผมรู้ว่าเขาแค่บ่นไปแบบนั้น แต่ก็ไม่ทำอะไรนอกซะจากใช้นิ้วตัวเองมาจิ้มแก้มผม

“แล้วแจมินล่ะ ช่วงนี้ไม่เจอกันเลย นายโอเคใช่มั้ย” ไม่รู้เพราะอะไร ผมก็เอื้อมมือไปลูบหัวอีกฝ่ายซะแล้ว

“ก็ยังปวดๆหลังอยู่นิดหน่อย แต่ใกล้หายแล้วแหละ” แจมินยิ้ม

“ดีแล้ว”

 ไม่มีคำพูดอื่นเพื่อต่อประโยค

เราสองคนสบตากัน ก่อนที่แจมินจะเป็นฝ่ายเมินหน้าหนี

“รีบๆหายสักที ฉันจะได้มีเพื่อนไปกลับโรงเรียนเหมือนเดิมทุกวัน” ผมยิ้มให้เขาอีกครั้งแล้วพลิกตัวเข้าหาหน้าท้องของแจมินพลางใช้มือทั้งสองกอดเอวคนตัวบางแน่น

“ฉันไม่ใช่แม่นายนะ เอะอะจะซุกงี้ก็ได้เหรอ” แจมินใช้มือเกลี่ยผมที่ปรกหน้าของผมให้เบาๆ

“ก็นายตัวอุ่น และฉันก็อยากกอดนายด้วย”

“…”

“…งั้นฉันจะรีบหายแล้วกัน นายก็ด้วย ห้ามป่วยนะ!” ไม่รู้เจ้าตัวจะสังเกตรึเปล่าว่าหน้าเขาขึ้นสีจางๆ

น่ารัก

“ฉันไม่ป่วยง่ายๆหรอก” ผมกระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น แล้วสูดดมกลิ่นสบู่บนตัวของแจมินเบาๆ จะว่าโรคจิตก็ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่แค่รู้สึกอยากได้กลิ่นคนคนนี้ใกล้ๆเหมือนที่เคยทำอยู่บ่อยๆ

“เจโน่ยา หยุดทำแบบนี้ได้แล้วน่า เดี๋ยวใครมาเห็นฉันจะบอกกับเขายังไงละโว้ย” น้ำเสียงลนลาน กับการพยายามดันร่างของผมออกจากตักตัวเองมันน่ารักจนผมต้องหัวเราะออกมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งดีๆตามที่แจมินบอก

“ก็...บอกไปสิว่านายเป็นแม่ฉัน”

“ลี เจโน่!”

22 เมษายน 2017

18 : 23 น.

ผมออกมาเดินแถวๆย่านชองดัม  เพราะจะมาหาอะไรกินสักหน่อย กว่าจะหาร้านที่ถูกใจก็นาน สุดท้ายผมก็มาหยุดอยู่หน้าร้าน the street ที่วัยรุ่นส่วนใหญ่จะมานั่งคุยกัน และสั่งอาหารกินกันเพลินๆ

“ยินดีต้อนรับค่ะ/ครับ” พนักงานในร้านกล่าวต้อนรับลูกค้าเป็นเรื่องปกติ ผมมองหาที่นั่งสำหรับสองคน จนสะดุดตากับโต๊ะหนึ่ง

เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลที่หันหลังให้ผมดูแล้วรู้สึกคุ้นตา ผมเลยแอบเดินดุ่มๆเข้าไปมองหน้า

“อ้าว แจมิน” บังเอิญรึเปล่าที่ผมจะมาเจอเขาในร้าน แต่ดีเลย ผมจะได้ไม่ต้องไปหาที่นั่งตรงอื่น

“หือ” แจมินเงยหน้าขึ้นมา พอรู้ว่าเป็นผมก็ยิ้มรับ ผมสีน้ำตาลที่กลับไปย้อมใหม่ขลับให้ใบหน้าหวานดูสดใสขึ้น

“บังเอิญเนอะ นายมาหาอะไรกินล่ะสิ”

“ก็ของกินในหอมันซ้ำๆอ่ะ”

ไม่นานพนักงานก็นำเมนูอาหารมาให้ ผมสั่งไปสองสามอย่างเผื่อแจมินด้วย แล้วเขาก็เก็บใบเมนูไป

หลังจากกินข้าวกันอิ่ม ผมกับแจมินเลยกะจะเดินย่อยอาหารสักหน่อย

“จู่ๆ ทำไมถึงย้อมผมล่ะ” ผมหันไปถามแจมินที่กำลังฮัมเพลงเบาๆ

“ก็แค่อยากย้อมอ่ะ แม่บอกว่าผมสีน้ำตาลเข้ากับฉันดี” แจมินเมินหน้าผมอีกแล้ว

แต่จำได้ว่าจริงๆวันก่อนที่แจมินมาเยี่ยมที่หอ ผมบอกเขาว่าอยากเห็นแจมินย้อมผมสีน้ำตาลด้วยแหละ...

ผมจงใจคว้าไหล่ของคนตัวบางเข้ามาโอบไว้ ก่อนจะกระซิบข้างหูเบาๆ

“อื้ม เหมาะมาก ฉันชอบนะ”

“อ...เออๆ ก...ก็คนมันหน้าตาดี” แจมินพูดติดอ่าง แต่ยังไม่วายชมตัวเอง มันทำให้ผมยิ้มออกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน…

แจมินอาสาเดินมาส่งผมถึงที่หอ  เจ้าตัวบอกว่าจะมาหาทุกคนด้วย ผมเลยเออออห่อหมกยอมให้เจ้าตัวเดินมาส่งถึงแม้ว่าทางกลับบ้านของแจมินจะเป็นอีกทาง

“พรุ่งนี้นายจะมาหาฉันมั้ย” ผมหยุดตรงหน้าประตูห้อง

แจมินไม่ตอบ แต่คว้ามือของผมไปจับเอาไว้ แล้วก็ยิ้มกว้างออกมา รอยยิ้มที่มองกี่รอบก็ไม่เคยเบื่อ

“ฉันไปก่อนละ เดี๋ยวพ่อแม่จะบ่นเอา”

“อืม กลับดีๆล่ะ”

“อือ...” แจมินพยักหน้า ก่อนจะโน้มตัวเข้ามากอดผมแน่น ผมจึงกอดร่างบางกลับ

กลิ่นโลชั่นที่เจ้าตัวใช้ลอยติดจมูกจนอดไม่ได้ที่จะซุกหน้าเข้าไปใกล้ๆไรผมของเขา

“สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะ ลี เจโน่…”

#จรบบบบบ

โน่มินอิสเรียล

 6 เดือนที่ผ่านมาพี่หายนอยด์แร้ว ขอบคุณน้องโน่มากๆ//พายเรือสวยๆ

ภาษาอาจจะไม่สวย แต่เพื่อตอบแทนโมเมนต์  พี่พยายามมั๊ก!

จริงๆอยากให้มันหวานกว่านี้ แต่อีกใจนึงก็อยากให้มันดูเรียลด้วย

(สรุปก็ไม่หวานและไม่เรียล)

ขอบคุณที่มาอ่านและพายเรือนี้ไปด้วยกัน น่านน้ำนี้มีสิทธิ์ว่าจะกลับมาคึกคักเหมือนเดิม รักทุกคน ♥

#missNM

B
E
R
L
I
N
?